Αγώνες μνήμης

Το πάθος και ο αθλητικός φανατισμός ξεχειλίζει. Φωνές, γέλια, τρεχαλητό, λαχανιασμένες ανάσες, σπρωξίματα, πτώσεις στ' αγριόχορτα .  Ξυπνώ με ταχυπαλμία  από το όνειρο, πού έχω δει 2-3 φορές, πού  κάποτε έζησα στην πραγματικότητα και  μετά από μισό και πλέον αιώνα το  καταγράφω για να μείνει στους απογόνους μας  ως κληρονομιά θύμησης μίας εποχής πού ποτέ δεν θα ξανάρθει. 

Αρχικά  πρέπει να επισημάνω ότι τα παιδιά της συνοικίας του Κυπριανού διαθέταμε  ένα προνόμιο σε σχέση μ' εκείνα όλων των άλλων συνοικιών του Λαυρίου. Είχαμε  το πλέον μοντέρνο γήπεδο, όταν οι άλλοι έπαιζαν σε στενά και αλάνες της γειτονιάς τους.

Στο καταπράσινο  «στάδιο» του Κυπριανού Λαυρίου, εκεί πού σήμερα είναι μια μικρή σιωπηλή  παιδική χαρά, στα χρόνια της 10ετίας του 1950 υπήρξαν σκληρές, πολύωρες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις μεταξύ των εθνικών ομάδων ΕΛΛΑΔΑΣ-ΓΑΛΛΙΑΣ .

Για ευνόητους λόγους πάντα γηπεδούχος ήταν η Ελλάδα.  Ανάμεσα στους φοίνικες, τις τσουκνίδες, τις μολόχες και το ευωδιαστό χαμομήλι , πού περιστοιχίζονταν από τις πικροδάφνες και μερικά πολύκλωνα ατσαλοσύρματα, εδραζόταν στα «Περιβολάκια» το αξέχαστο γήπεδο της εθνικής Ελλάδος, αλλά Γαλλικής κατασκευής στα τέλη του 19ου αιώνα . 

Σ' αυτόν τον παραδεισένιο τόπο έχουν γραφτεί ανεξίτηλα στις καρδιές και στις ψυχές μας  οι περισσότερες και καλύτερες αθλητικές παιδικές μας αναμνήσεις, πού θα  μας ενώνουν μέχρι την τελευταία μας πνοή !

Οι συνθέσεις ήσαν αναγκαστικά μικτές, πού λόγω των λιγότερων Γάλλων φίλων μας, αποτελούντο από παιδιά Ελλήνων εργατών μεταλλωρύχων, τεχνικών υπαλλήλων ,  Γάλλων αρχιμηχανικών και  άλλων στελεχών της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου. 

Συνήθως παίζαμε το «six a side» δηλ. 6 παίκτες η κάθε ομάδα. Αρχηγός και λόγω ύψους μπακότερμα της εθνικής Γαλλίας ήταν ο γελαστός αλλά  άτυχος Jean Luis Reboul.

Ο πατέρας του Auguste σκοτώθηκε την ώρα του καθήκοντος την 15η Μαρτίου 1955 από «καθυστερημένη έκρηξη» στην στοά 80 των μεταλλείων της Λαυρεωτικής γης στην Πλάκα, ενώ πολύ σοβαρά τραυματίστηκε ο Στέφανος Πρέκκας (“έφυγε”  το 2012) και ελαφρότερα ο Τσιμπούκης από την Πλάκα (“έφυγε” το2010). Στην στοά αυτή, χάριν μνήμης υπάρχει σχετική μαρμάρινη πλάκα (Βλέπε φωτο του κ. Mιχάλη Φύτρου πού δημοσιεύθηκε τη παραινέσει του κ. Αντώνη Μακριωνίτη- Τους ευχαριστώ πολύ ).

Συχνά λόγω απουσιών συμμετείχε στο παιχνίδι και η Φραντσέσκα, η αδελφή του Ζάν Λουί, η οποία όσο ανίδεη ήταν στο κοντρόλ της μπάλας άλλο τόσο ήταν δυναμική και γρήγορη, σε σημείο να μπερδεύεται στα πόδια μας και να μας αποσυντονίζει.

Άμυνα - επίθεση, λόγω ταχύτητας αλλά και αρίστης φυσικής καταστάσεως έπαιζε ο  Ηλίας Κονοφάγος (Δόκτωρ χημικός μηχανικός –τ. Γενικός δ/ντής τών ΕΛΠΕ-δραστήριος και «απελευθερωμένος»… σήμερα αγωνίζεται να πείσει ότι η ταχεία και μεθοδευμένη εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου -υδρογονάνθρακες κ.α.,  θα  δώσει δουλειά στα παιδιά μας και αξιοπρέπεια σε όλους).

 Στα χάφ της Γαλλίας δέσποζε ο ακάματος και άτρωτος από  οποιοδήποτε  «τζαρτζάρισμα» ή φάουλ και  που δεν έχανε ποτέ την μπάλα, ο Θοδωρής Μαμάς ή Βάζος, πού με τον εκτοπισμό του σκορπούσε γελώντας καλόκαρδα, συμπαίκτες και  αντιπάλους, σωριάζοντάς τους στις τσουκνίδες πού συμβίωναν αρμονικά με τις μονίμως καταπράσινες πικροδάφνες στις άκρες του σταδίου. Ο αγαπητός Θοδωρής  πού πάλεψε σκληρά στην ζωή του έκανε μία ωραία οικογένεια. Σήμερα συνταξιούχος ζει ήρεμα, απολαμβάνοντας την οικογενειακή θαλπωρή και τις βόλτες στο παλιό λιμάνι .

Αμυντικό χάφ ήταν ο φτεροπόδαρος Ανδρέας Μαμάς (εξάδελφος του Θόδωρή), που βοηθούσε στα ανασταλτικά καθήκοντα τον Ηλία, που πάνω στον ενθουσιασμό του  ξεχνούσε κάποιες φορές να γυρίσει πίσω στην άμυνα, θέλοντας να σκοράρει οπωσδήποτε.

Στην επίθεση υπήρχε το αχτύπητο δίδυμο, Υψηλάντη Βασίλη - Τσώνου Νίκου, που συχνά σημαδεύαμε τα αγκάθια των φοινίκων σκάζοντας την μπάλα, κάτι  που δυστυχώς σήμαινε και λήξη του ματς για τεχνικούς λόγους.

Μία από τις καλύτερες συνθέσεις της Εθνικής Ελλάδος είναι αυτή πού ακολουθεί:

Ο σκληροτράχηλος Τάκης Κατσίκας μπακότερμα, πού μαζί με τον αμυντικό ογκόλιθο Τάσο Μαμμά (αδελφό του Αντρέα, που σήμερα εργάζονται κάπου στην Αμερική), έδιναν τιτάνιες μάχες με τον Θοδωρή,  μα που συνήθως τις έχαναν...

Στα «αναπληρωματικά» χαφ  ο Νίκος Τζανετάκης (όποτε αποφάσιζε ν αφήσει την μελέτη του βιολιού). Ο  Νίκος είναι συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημίου στην Θεσσαλονίκη  έχοντας πετύχει στην ζωή του, όσο λίγοι από τους παιδικούς του φίλους. Αντικαταστάτης του όταν δεν μελετούσε κι`αυτός ήταν ο Γιώργος Σαραντίδης  (συνταξιούχος  μαθηματικός και πετυχημένος οικογενειάρχης που ζει στην Κρήτη).

Τακτικότερος ήταν ο λεπτούλης και ευέλικτος τότε και μέσων έως βαρέων βαρών κυνηγός σήμερα, Σταμάτης Καλουπάκης.

Ο επιβλητικός χαφ Γιάννης Μιγκύρος, δεν χάριζε κάστανα... σε όποιον επιχειρούσε να τον περάσει, απλώς του έδινε τα παπούτσια στο χέρι, ενώ σαν ερασιτέχνης διαιτητής, δεν σήκωνε διαμαρτυρία, καρπαζώνοντας τους διαμαρτυρόμενους. Αργότερα έγινε 

επιτυχημένος επιχειρηματίας και παρ όλες τις διαψεύσεις άσπονδων φίλων του  εύστοχος  κυνηγός κάθε είδους θηράματος !

Ο Κώστας Γιοβάνης ήταν δυνατός μαχητής στην επίθεση σκοράροντας συχνά. Το ίδιο δυνατά πάλεψε στην μετέπειτα ζωή του, γυρίζοντας σε πολλούς τόπους, εργάσθηκε σκληρά και τίμια για τον επιούσιο. Φάνηκε άξιος και δυνατός όπως και τότε πού ήταν ξένοιαστο  και γελαστό παιδί . Σήμερα συνταξιούχος, απολαμβάνει συνετά τα κυνήγια του με καλούς φίλους.

Η ενδεκάδα, δηλάδή η εξάδα, κλείνει παρέα με τις γλυκές μας αναμνήσεις, με τον άριστο βραχύσωμο ντριπλέρ  Χρήστο Χαριτάκη, που είχε την ατυχία να ορφανέψει νωρίς από πατέρα, οπότε αντ'  αυτού υπήρχε ο θείος Χαραλάμπης, που εξαντλώντας την αυστηρότητά του στον Χρήστο, μας τρομοκρατούσε όλους όταν τον φώναζε για διάβασμα, βγάζοντας για εκφοβισμό εν ριπή οφθαλμού το ζωνάρι του. Σήμερα ο Χρήστος μπορεί άφοβα  να καπνίζει σαν λύχνος μιας κι ο θείος Χαραλάμπης πετάει στα σύννεφα των καπνών, που του στέλνει καθημερινά ο καλόκαρδος παιδικός μας φίλος και συμμαθητής...

Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντα φτωχό σε σκορ, λόγω των ισχυρών αμυνών που παρατάσσαμε και βεβαίως με την συνδρομή των τεράστιων κορμών των φοινίκων πού έπαιζαν κι αυτοί τον αμυντικό τους ρόλο. Κάποτε όμως ενεργούσαν αντίθετα βάζοντας με καραμπόλα κι' απο σπόντα αυτογκόλ .

Το αιφνιδιαστικό time-out που επέβαλε σε κάθε αγώνα η αγαπημένη μου μητέρα, για να πιω το γάλα μου, αφού το σπίτι μας απείχε15-20 μέτρα από το «γήπεδο», ήταν μία ανάπαυλα για όλους από την υπερπροσπάθεια πού επέβαλε ο διεθνής αγώνας.

Ακόμη αντηχούν στ' αυτιά μου οι λαχανιασμένες φωνές των φίλων μου: «Νίκο, η κυρία Νάντια με το γάλα σου»….

 

Οι άνθρωποι λέμε: «Πώς περνούν τα χρόνια» & ο χρόνος λέει «Πώς περνούν οι άνθρωποι»

 

Αφιερώνεται στους παιδικούς μου αξέχαστους φίλους