Η διατακτική

Η διατακτική

Γράφει ο Νίκος Ηρ. Τσώνος

Οι δραματικές και τελείως ανεξέλεγκτες καταστάσεις πού σήμερα βιώνει το συντριπτικό τμήμα του Ελληνικού Λαού, αυξάνουν τις πιθανότητες να πισωγυρίσουμε στα χρόνια του 1950. Τότε πού με το υστέρημά μας ενισχύαμε το μηδαμινό έως ανύπαρκτο δώρο Χριστουγέννων του ταχυδρόμου και του υπαλλήλου καθαριότητος , πού με αξιοπρέπεια αλλά και συστολή επισκέπτονταν πόρτα-πόρτα τα σπίτια για να μας ευχηθούν τα… χρόνια πολλά. Μαζί τους πιο άνετοι και οι γραφικοί γραμμοφωνοκουβαλητές πού με την συνδρομή του χιλιοπαιγμένου δίσκου με τα κάλαντα δεν ξελαρυγγιαζόντουσαν σαν εμάς τα πιτσιρίκια πού τότε πετούσαμε από την χαρά μας όταν μαζί με τις 2-3 αστραφτερές εικοσάρες και σε σπάνιες περιπτώσεις την δραχμή , μας κερνούσαν για την καλλιφωνία μας και ένα σπιτικό βεβαίως μελομακάρονο! Απλώς σήμερα ούτε αυτό «το προνόμιο» του έχοντος κάποιο υστέρημα δεν θα διαθέτουμε για να δώσουμε ότι προαιρούμαστε στα στερημένα από δώρα και χαρά παιδάκια …Αφού το δώρο Χριστουγέννων - Πάσχα και τού επιδόματος αδείας καταργήθηκαν από το δανειστές μας-πού κατά τ’ άλλα σπαράζει η καρδιά τους για το κατάντημα μας από την μείωση μισθών-συντάξεων από την μία και από την άλλη την αύξηση των απολύσεων και της ανεργίας των νέων ιδίως ανθρώπων.
Το δράμα ολοκληρώνεται με τους ανέλεγκτους ελέω ασυλίας “Κυβερνούμενους Κυβερνώντες” να μην αντιδρούν, να μη κατανοούν…να μην αντιπροτείνουν, ούτε καν για την τιμή των χαμένων εν μια νυκτί ιερών εργασιακών κατακτήσεων, που μία-μία κερδίσθηκαν με πολύχρονους αιματηρούς και μη αγώνες !
Έτσι λοιπόν όπως διαφαίνεται επανέρχεται και το μπιλιέτο-μπακαλοτέφτερο που τότε κυριαρχούσε στην πεζή καθημερινότητα, λειτουργώντας ως συνετός σύμβουλος και ρυθμιστής των καθημερινών μας εξόδων. Στην συνείδηση των τίμιων οικογενειαρχών έπαιζε ρόλο ανυπόγραφου γραμματίου, πού έπρεπε πάση θυσία να εξοφληθεί, έστω και με δόσεις με την συγκατάθεση βεβαίως του μπακάλη . Η μόνη τεχνική δυσκολία εφαρμογής είναι ότι σήμερα εκλείπουν οι Άνθρωποι-μπακάληδες και για διαφόρους λόγους κυριαρχούν τα στυγνά αλλά λαμπερά, απόμακρα αλλά συχνά πιο φθηνά Σούπερ-Μάρκετς, πού όμως απαιτούν τοις μετρητοίς εξόφληση!
Δυστυχώς όμως εκτός της απαραίτητης σίτισης υπήρχαν και άλλες ανάγκες.
Μία απ’ αυτές ήταν η ένδυση, πού ναι μεν πρόσκαιρα αντιμετωπιζόταν διά της μεταβίβασης του-από την εποχή της Παλιγγενεσίας- κουστουμιού των πατεράδων στον μεγάλο γιο, αυτός στον μικρό του αδελφό κ.ο.κ και των δι' αχαλίνωτης φαντασίας μεταποιημένων δι' αλλαξογυρίσματος ντεμοντέ φορεμάτων της μάνας στην κόρη, με μόνη προσθήκη κάποιο φερμουάρ ή ένα σετ γυαλιστερά κουμπιά για να τούς προσδώσουν νέα προσωπικότητα .
Αλλά όπως σ' όλες τις καταστάσεις υπάρχουν και τα όριά τους, έτσι γίνεται και στην ένδυση. Είναι βλέπετε κι αυτός ο διαχρονικός συρμός που κατά βούληση επιβάλλουν οι άνευ πτυχίου ψυχολόγοι αλλά πανέξυπνοι μόδιστροι που «πιάνουν» τον παλμό της αγοράς και τεχνηέντως ξεσηκώνουν εκείνους του αφελείς που ακράδαντα πιστεύουν ότι τα ράσα κάνουν τον παπά.
Όσο λοιπόν κι' αν θυσιάζονταν όλοι ανεξαιρέτως οι γονείς (με συγκινητική διαπίστωση τις παλιές απέχουσες κάποια χρόνια η μία της άλλης φωτογραφίες, πού παρουσιάζουν πατεράδες με το ίδιο κουστούμι και μανάδες με το ίδιο ταγιεράκι), έφθανε η οριακή στιγμή πού άνοιγαν τις πόρτες των σπιτιών τους στον πλανόδιο υφασματέμπορο.
Μπαίνοντας διακριτικά ο αξέχαστος... κυρ-Παναγιώτης Τσουκαλάς, ντυμένος στην “τρίχα” φορώντας πάντα ένα άψογο κουστούμι, ένας πανέξυπνος πλασιέ και δοσατζής, ζητούσε ως σύγχρονος Αρχιμήδης* χώρο να σταθεί, προς επίδειξη της πραμάτειας του, απλώνοντας πυρετωδώς το ένα μετά το άλλο τα τόπια φανταχτερών υφασμάτων, που πάνω σε τραπέζια, κρεβάτια, ακόμη και όρθιος ξετύλιγε κι' επεδείκνυε με καμάρι. Υπήρχε όμως και η μη απευκταία δυσκολία αφού τα κουστούμια και τα φορέματα έπρεπε να τα επιλέξουμε αναγκαστικά από τις φωτογραφίες των περιοδικών μόδας(!), οπότε έπρεπε να διαθέτουμε και μπόλικη φαντασία.
Μετά την βασανιστική επιλογή, που θέλοντας και μη προσαρμοζόταν περισσότερο στα οικονομικά μικρο-μεγέθη παρά στα γούστα της οικογένειας, ακολουθούσαν τα σχετικά επί των τιμών παζάρια, πού τελικά ικανοποιούσαν και τα δύο μέρη.
Τέλος ακολουθούσε η ιεροτελεστία έκδοσης της “διατακτικής”, ενός εγγράφου που με ευθύνη του υπέγραφε ο κυρ-Παναγιώτης -που έλειωνε ένα ζευγάρι σόλες την βδομάδα από τον ανηλεή ποδαρόδρομο προς άγραν πελατών αλλά και δόσεων- σκορπώντας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα διάπλατα χαμόγελα ικανοποίησης.
Η αξέχαστη αυτή διατακτική μάς επέτρεπε να αγοράσουμε χωρίς μετρητά απ' όσα Αθηναϊκά καταστήματα συνεργαζόταν, μεταξύ άλλων θυμάμαι και το «Βάρδας & Αναγνωστόπουλος».
Πάρτε «ότι τραβά η ψυχή σας» μας έλεγε… Αυτό βέβαια δεν γινόταν, γιατί αν το κάναμε , οι ατελείωτες δόσεις “θα τραβούσαν την ψυχή” πολλών πατεράδων ως τα γηρατειά!
Κι' ερχόταν ανά πενταετία και βάλε ημέρα, που όταν επιστρέφαμε με το πράσινο λεωφορείο από την Αθήνα, στα πολύτιμα ελέω διατακτικής λάφυρά μας απαραιτήτως συμπεριλαμβανόταν μια αρμαθιά τραγανά φρεσκότατα κουλουράκια δεμένα σ' έναν σπάγκο, πού ο κ. Ηρακλής, ο λεβέντης-αξέχαστος πατέρας μας, ο Άγιος μας Βασίλης, αγόραζε από τον σταθμό των λεωφορείων στην πλατεία Αιγύπτου.
Όταν το ίδιο βράδυ ξαναπροβάραμε στο σπίτι ως μέλλοντες γαμπροί τα μονίμως σκουρόχρωμα κουστούμια, βλέμμα στοργής κι' αγάπης γονιών μας αγκάλιαζε, βλέμμα αλησμόνητο , που αν είμαστε σε θέση τότε να ερμηνεύσουμε, θα εισπράτταμε τον θαυμασμό και πολύ-καλά κρυμμένη κάτωθεν αυτού την περί εξόφλησης των δόσεων περίσκεψη!

Ο Αρχιμήδης [287-212 π.Χ.] ήταν μαθηματικός, εφευρέτης μηχανικός και αστρονόμος. Όταν κατόρθωσε ν’ αποδείξει την αξία περί μοχλών θεωριών, ανελκύοντας μόνος του ένα βαρύ πολεμικό σκάφος, με την χρήση συστήματος τροχαλιών, γραναζιών & μοχλών, αναφώνησε ενθουσιασμένος “Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω” δηλαδή, δώσε μου μέρος να σταθώ και θα κινήσω τη γη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ