Τα περήφανα γηρατειά
2014-02-28 21:01Γράφει ο Νίκος Ηρ. Τσώνος
Πριν 50 χρόνια περίπου, κατά το 1960, ζούσαμε λιτά μεν αλλά αξιοπρεπώς.
Δεν χρωστούσαμε, αφού με το μπιλιέτο ξοφλούσαμε τον μπακάλη στο τέλος κάθε μήνα. Με την μικρή θερμάστρα και τις λάμπες πυρακτώσεως καταναλώναμε ελάχιστο ηλεκτρικό ρεύμα, μια και δεν είχαμε ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήριο, σκούπα μίξερ κλπ. Όλα πραγματοποιούνταν χειρωνακτικά Δεν είχαμε τηλέφωνο, όχι κινητό... αλλά ούτε και σταθερό. Απλώς η ακατάσχετη και συχνά ανούσια λογοδιάρροια εξαντλούνταν κατά την ανταλλαγή απλοϊκών επισκέψεων.
Οι απαραίτητες επικοινωνίες γίνονταν μέσω ταχυδρομείου και οι πιο επείγουσες από τα τηλέφωνα στους θαλάμους του Ο.Τ.Ε.
Το απορριμματοφόρο κάρο με το μουλάρι του Δήμου αρχικά και αργότερα με το μικρό φορτηγό, συνέλεγε τα σκουπίδια μας που μόλις και μετά βίας γέμιζαν κάθε βδομάδα τον γαλβανισμένο σκουπιδοτενεκέ αφού πλαστικές σακούλες δεν υπήρχαν. Πολλές τροφές περιέχονταν σε κονσέρβες και οι υπόλοιπες παρέχονταν σε χαρτοσακούλες ή παραδίδονταν τυλιγμένες σε λαδόχαρτο ή χασαπόχαρτο. Από πλευράς δε ποιότητος αλλά ιδίως «τιμιότητας» όλα σχεδόν τα καταναλωτικά αγαθά, τροφές, είδη ρουχισμού, ακόμη και υπηρεσίες, βρίσκονταν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο.
Ένα απλό παράδειγμα, όλοι οι υπερήλικες θυμόμαστε τα άφθαρτα και ανθεκτικά βαμβακερά και όχι σύμμεικτα, που σου φέρνουν αλλεργία, πουκάμισα, τα οποία πωλούντο με έχτρα μανικέτια, κουμπιά και γιακάδες…Σημεία των καιρών ήταν το φιλότιμο και η τιμιότητα των επιχειρηματιών των ποιοτικών παραγωγικών μονάδων της χώρας, πού κατέβαλαν κανονικά στο κράτος τις εισφορές, όπως και ο κάθε εργαζόμενος και σήμερα στα πρόθυρα της τρέλας συνταξιούχος Αργότερα άρχισε με κάποιες βέβαια περιστασιακές θετικές οικονομικές εκλάμψεις, σταθερά και αμείλικτα να διαφαίνεται η οικονομική οπισθοχώρηση, το πελατειακό κρατικό καθεστώς αλλά και η επιλεκτική αυθαιρεσία, η διαφθορά σε συνδυασμό με το απύθμενο θράσος πού δυστυχώς ξεκινούσε από τα ανώτατα κλιμάκια (δωράκια στον εαυτό μας κλπ.). Μοιραία ακολούθησε ο μιμητισμός στην διαφθορά σε όλο σχεδόν το φάσμα των εχόντων την ευκαιρία και όχι μόνο, καθώς και η άλογη υπερκατανάλωση , η απάτη, η αδηφαγία. Οι “βλάκες” τίμιοι πολίτες δεν είχαν πλέον θέση σ' αυτόν τον κόσμο, παρά μόνον οι σαλτιμπάγκοι και ως δια μαγείας νεόπλουτοι πολιτικοί, προστατευόμενοι από τα σιχαμερό σύστημα της βουλευτικής ασυλίας καθώς και πολλοί προϊστάμενοι διαφόρων υπηρεσιών, των οποίων οι αποδοχές δεν συμβιβάζονταν επ' ουδενί με τον πλούτο πού αποκτούσαν εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος !
Έτσι λοιπόν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις πού ακολούθησαν και επέλεγε ο Ελληνικός λαός δεν κατόρθωσαν για λόγους καθαρά πολιτικού κόστους να συγκρατήσουν την κατρακύλα πού επέφεραν τα συνεχή (από την εποχή της σύστασης του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους) δάνεια, πού καθ' ολοκληρίαν σχεδόν βούλωναν τρύπες χωρίς να πηγαίνει δραχμή και ακολούθως ευρώ σε υγιείς επενδύσεις.
To χειρότερο δε ήταν πως η εκάστοτε επόμενη καπιταλιστική κυβέρνηση (πού θα εκμηδενιζόταν χωρίς την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος) υποσκέλιζε την προηγούμενη όχι σε πρόοδο αλλά σε διαφθορά και το κυριότερο «ουδείς» δεν σήκωσε το πολιτικό του ανάστημα για να προτείνει έστω με μικρές σταδιακές παρεμβάσεις, κάποια σκληρά έστω διαρθρωτικά μέτρα.
Υπήρξε βέβαια ο γρουσούζης κατά πολλούς, αλλά και άχαρος μεν αλλά ρεαλιστής Κων/νος Μητσοτάκης πού δεν χάιδεψε σχεδόν ποτέ τ' αυτιά των ψηφοφόρων του υποστηρίζοντας πως κάποιος, κάπου, κάποτε, πρέπει να τολμήσει, ν' αψηφίσει το πολιτικό κόστος και να προχωρήσει σε «διαρθρωτικά μέτρα, αλλά τελικά ούτε και ο ίδιος τόλμησε πιεζόμενος προφανώς από τους βολεμένους μ' αυτή την νοοτροπία συνεργάτες του ).
Σήμερα πια, βιώνουμε πρωτόγνωρες και πολύ σκληρές στιγμές από την αδράνεια μεγάλου μέρους των ξένοιαστων και άβουλων πολιτικών που ζουν στον δικό τους κόσμο, από όλα αυτά τα απάνθρωπα μέτρα πού χωρίς αντίδραση δέχθηκαν από τους δίκαια αμείλικτους δανειστές μας που άναυδοι βλέπουν και μαθαίνουν πως κανείς δεν τιμωρείται, κανείς δεν ελέγχεται , κανείς παράνομος δεν φορολογείται.
Έτσι φυσικά την πληρώνουν οι απροστάτευτοι άνεργοι και μη πολίτες με αποκορύφωμα τους αξιοθρήνητος απόμαχους της ζωής, τα κάποτε υπερήφανα γηρατειά, εμάς τους Συνταξιούχους..!
Σήμερα πια, πλήθος μετά Χριστόν απεγνωσμένων να επιπλεύσουν δια βοής οικονομολόγων προφητών κατακλύζει τα μαζικά μέσα υπερπληροφόρησης που μας μεταβάλλουν σε φοβισμένα αλλά και άβουλα πιόνια ενός αρρωστημένου κοινωνικού συστήματος, που, είτε το θέλουμε είτε όχι, οδηγείται στην αυτοκαταστροφή !
Σήμερα πια το ερώτημα που τίθεται σε όλους μας είναι: Θα μπορέσουμε να επανέλθουμε στην προ των τηλεφώνων και κάθε ηλεκτρικής συσκευής εποχή , που σημαίνει 50 χρόνια πίσω;
