Το ταγάρι της Μπλουμπλούς

2013-12-12 15:03

Γράφει ο Νίκος Ηρ. Τσώνος

Το να στερήσει κάποιος από συνάνθρωπό του κάτι πού τού ανήκει και χωρίς την συγκατάθεσή του, θεωρείται κλοπή και ως εκ τούτου είναι πράξη κολάσιμη. 
Η αιτία και τα κίνητρα όμως της πράξης διερευνώνται από τον συνήγορο υπεράσπισης, προς εξεύρεση ελαφρυντικών, πού πρώτο στόχο έχουν την μείωση τής προβλεπόμενης ποινής.
Όταν όμως η κλοπή είναι επιλεκτικής μορφής, τότε τα πράγματα ναι μεν  περιπλέκονται, αλλά κατόπιν προσεκτικής αξιολόγησης είναι ικανά να οδηγήσουν τελικά στην απόφαση της πλήρους αθώωσης.
Κάτι παρεμφερές λοιπόν είχε προκύψει προ 55 και πλέον ετών στα περιβολάκια (φοινικόδασος) της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου.
Θυμάμαι ήταν παραμονή Χριστουγέννων, αλλά ήμουν απογοητευμένος από την  πενιχρή «σοδιά» που αποκόμισα από τα κάλαντα, μια κι εκείνη την χρονιά ελάχιστες πόρτες «αρχοντικών φτωχόσπιτων» άνοιξαν για ν’ ακούσουν το «Καλήν ημέραν Άρχοντες».
Έτσι λοιπόν, για να ξεχάσω την αποτυχημένη μου περιπλάνηση στα  σπίτια του Κυπριανού, αποφάσισα να επισκεφθώ για άλλη μια φορά τ’ αξέχαστα και φιλόξενα περιβολάκια με τους υπέροχους φοίνικες, έχοντας έναν σκοπό. Να βρώ «στιλέτα» (τα γνωστά στελέχη σπόρων της πικραδάφνης), που τότε τα χρησιμοποιούσαμε σαν ελαφρύ οπλισμό στις συχνές αναμετρήσεις μας με τους Νυχτοχωρίτες.  
Χώθηκα λοιπόν μέσα στις πικροδάφνες, που υπήρχαν τότε άφθονες, δίπλα ακριβώς από τον ασφαλτόδρομο Αθηνών-Λαυρίου, κι απέναντι απ’ τό σπίτι του εργοδηγού Καμινείας της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου Γ.Χατζηπανάγου (και εν συνεχεία του αρχιλογιστού Παύλου Ζάρμπ και τέλος του εργοδηγού Καμινείας Μιχάλη Βλάδου).
Εκεί ανακάλυψα έναν παράξενο θησαυρό . Ήταν ένα τρισάθλιο λασπωμένο ταγάρι πού ανήκε στην πασίγνωστη τότε παχουλή και μαντηλοφορούσα Αρμένισσα ζητιάνα, κρεμασμένο σε κλαδί. Η Μαρία η «μπουρμπουλού» ή επί το συντομότερον «μπλουμπλού»* όπως την αποκαλούσαν οι μανάδες μας περιφερόταν στα σπίτια του Κυπριανού, ικετεύοντας «για έλεος και έλαιον», ακόμη και σήμερα παραμονή Χριστουγέννων .  
Το σακί λοιπόν ήταν σχεδόν γεμάτο από δεκαροεικοσάρες, (τα εξ αλουμινίου κράματος νομίσματα-κέρματα με την τρύπα στο κέντρο τους). Από πάνω, προφανώς για παραλλαγή, υπήρχαν μερικά κομμάτια ξερό ψωμί  κι ένα  μεγάλο  πορτοκάλι, στα πρόθυρα της υπερωρίμανσης, αφού ήδη σε ένα του σημείο είχε αρχίσει να εμφανίζεται επιφανειακά η γνωστή πράσινη μούχλα της πενικιλίνης!   
Η ενστικτώδης  επιλογή μου εκείνη την στιγμή, ήταν να φάω το ζουμερό, και ως απεδείχθη γευστικότατο πορτοκάλι, κι’ αφήνοντας στην θέση του το ταγάρι με ανέγγιχτο τον μικρό θησαυρό –παρ’ όλη την αδεκαρία μου- έφυγα τρέχοντας γεμάτος ενοχές γιατί έφαγα το ξένο πορτοκάλι.
Όταν την επόμενη βρήκα το θάρρος, ξαναπήγα με προφυλάξεις Ινδιάνου ιχνηλάτη το ταγάρι της αξέχαστης μαυροντυμένης, πληθωρικής και μ’ αραιά δόντια Μπλουμπλούς, με τον μικρό του θησαυρό είχε εξαφανισθεί... 
Αυτή ήταν η αξέχαστη, μοναδική κλοπή, που περιορίστηκε στην γευστική απόλαυση του μονάκριβου πορτοκαλιού της Μπλουμπλούς,  που  σας αποκαλύπτω με καθυστέρηση μισού και πλέον αιώνα, με την βέβαιη ελπίδα ότι η ετυμηγορίας σας, θα είναι επιεικής, έτσι ώστε να κριθώ αθώος «λόγω μεταγενεστέρου εντίμου βίου !
Όπως μού διηγήθηκε ο αγαπημένος μου πρωτοξάδελφος  Μανώλης Δραγάτσης, το παρατσούκλι «μπλουμπλού» -για το οποίο συμφώνησε και ο αξιαγάπητος  του φίλος Φρανσουά Ολζιέρσκυ- το απέκτησε όταν πήγαινε στα σπίτια και ζητούσε από τις μανάδες μας «παραφρασμένο» αυτό πού έγραφε πάνω το χαρτόκουτο «pabulum» κλπ. πού συχνά κρατούσε λέγοντας «Δώς μου καλέ λίγο μπλουπλούμ». Το «πάμπιουλεμ», ήταν μία αγνώστων συστατικών αποξηραμένη τροφή, που έμοιαζε με το γνωστό σήμερα κουάκερ, πού μεταξύ άλλων τροφίμων μας  έστελναν οι Η.Π.Α. στην περίοδο της μεταπολεμικής βοήθειας (Δόγμα Τρούμαν 12/3/1947 ).
Η παρουσία της Μπλουμπλούς στα σπιτάκια του Κυπριανού εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν η τελευταία. Από τότε δεν την ξανασυνάντησα και παρότι δεν θα μας ξαναστερούσε πλέον με την επαιτεία το χαρτζιλίκι από τα κάλαντα των επομένων Χριστουγέννων, μπορώ να ομολογήσω ότι μου έλειψε εκείνο το πονεμένο βλέμμα και το αξέχαστο αδιόρατο «χαμόγελο ευχαριστίας», όταν οι νοικοκυρές της έβαζαν στην παλάμη μερικές πενταροδεκάρες !
 
Καλά Χριστούγεννα με κουράγιο και με μια μικρή έστω προσφορά στον φτωχότερό μας!                                 

Νέα

Διχάζει Λαύριο και Κερατέα η μπόχα της ΔΕΥΑΤΗΛ

2014-12-22 20:53
Αποκαλυπτική η τοποθέτηση του Γιάννη Παρασκευή  στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού...

Ετικέτες

Η λίστα ετικετών είναι κενή.